Cursiefje 1 # Oorpijn

De dierenarts doet goede zaken, sinds kort is de praktijk gehuisvest in een spiksplinternieuw gebouw. Als trouwe klant mochten we de feestelijke opening meemaken las ik op de uitnodiging die onze hond een paar weken geleden had gekregen. Gelukkig kan de hond niet lezen, dus hoefden we niet te gaan. Maar nu had hij last van zijn oor. Hij wreef er mee over de kokosmat en piepte een beetje. Ik moest toch maar even langskomen zei de assistente aan de telefoon. Een dag later meldde ik me aan de frisse nieuwe balie. Daarop stonden nog wat verlepte bloemstukken en geinige kaartjes van tevreden huisdieren. We mochten plaatsnemen in de wachtruimte. Het was er stil, de hond ging rustig aan mijn voeten liggen wachten. Daar was de assistente alweer. ‘U zit hier verkeerd’, zei ze. ‘Dit is de wachtkamer voor de poezen. Met een hond erbij worden de dieren gestrest.’ Ik keek eens goed om me heen en zag nu de lieve poezenbeeldjes en de ergonomische plank waar de reismandjes konden staan. Een oplettend baasje had kunnen weten: voor honden verboden. Ik stond op en de hond dus ook. Hij sjokte goedmoedig achter me aan naar de volgende wachtkamer, speciaal voor zijn soort. Toen ik het hoekje omliep sprong er ineens een woest blaffende buldog met blikkerende tanden omhoog. We schrokken ons de tering!

(afbeelding uit Honden van Arie Willem Segboer)